รับทำเสื้อภาควิชา ทำให้แทบเรียนไม่จบ
สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาปีที่ 4 ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของตอนเหนือ วันนี้มีข้อความมาระบายให้กับเพื่อนๆที่จะต้องมีกิจกรรมรับทำเสื้อรุ่น เสื้อคณะ ไม่ก็เสื้อใส่ทำกิจกรรมเช่นไรต่างๆนาๆ ที่ทางมหาวิทยาลัยหรือรุ่นพี่จะบัญชาการมา ซึ่งเหตุการณ์ที่จะทำเอาเราถึงกลับอาจศึกษาไม่จบก็เกิดจากงานรับทำเสื้อคณะนี้เลย หัวเรื่องมีอยู่ว่าเราซึ่งเป็นประธานสโมสรนักศึกษา ได้คุยกันว่าเราควรจัดทำเสื้อของคณะเราเองเพื่อที่จะเก็บไว้เป็นของที่ระลึกหรืออาจใส่มาเรียนได้ แรกเริ่มก็ว่าจะทำกันเพียงกลุ่มเล็กๆแต่พอเรื่องรู้ไปถึงรุ่นน้อง รุ่นพี่ รวมไปถึงอาจารย์ประจำคณะ ก็เลยกลายเป็นคนส่วนมากของคณะ สนใจสั่งทำเสื้อรุ่นเป็นมากมาย เราเลยจำเป็นต้องเป็นผู้รับผิดชอบ รับทำเสื้อรุ่นนี้เอง เพราะว่าตัวเลขเงินค่อนข้างเยอะ และเราก็ทั้งเป็นประธานสโมสรนักศึกษา ก็คงเป็นที่น่าเชื่อพอควรที่จะเป็นคนเก็บเงิน เราก็ได้กันว่าจะเริ่มต้นใส่เสื้อกันตอนเปิดเทอม 2 ซึ่งก็มีช่วงให้เพื่อนๆน้องๆ เก็บเงินประมาณ 2 เดือนกว่า เรียกว่าไม่รีบไม่ร้อนมากนัก เพราะระหว่างนี้ทางมหาลัยก็จะมีงานครบรอบ 100 ปี ซึ่งจะยุ่งมากๆ ทั้งเตรียมงาน เตรียมการ์ดเชิญนิสิตเก่า จัดการแสดงบนเวที และอีกเป็นอันมาก เราเกือบจะไม่ได้เรียนเราทุ่มเทมากเนื่องจากมันเป็นหน้าเป็นตาของประธานสโมสรในแต่ละรุ่นว่าจะจัดงานออกมาได้ดีเท่าใด ทำเอาเราลืมๆเรื่องรับทำเสื้อคณะไปเลย ทางร้านเริ่มมาเรียกเอาค่ามัดจำเราก็แบบไม่มีเวลาอ่ะ ก็เริ่มเครียด มีไปรำพึงรำพันกับเพื่อนๆบ้างว่าไม่มีเวลาเก็บรวบรวมเงินเลย กลัวว่าที่ไปรับปากจะรับทำเสื้อคณะให้ทันเทอม 2 จะไม่ทัน แต่จะเรียกว่าโชคดีหรือเคราะห์กรรมของเราไม่รู้นะ ก็มีเพื่อนคนนึงอาสาจะช่วยเก็บเงินค่าเสื้อจากเพื่อนๆให้ เราก็ครุ่นคิดอยู่ 2-3 วันนะ แต่ดูจากลักษณะการใช้ชีวิต ข้าวของเครื่องใช้ของเพื่อนคนนี้ก็มองเป็นคนมีเงินนะ ไม่น่ามีปัญหาในเรื่องนี้และก็เป็นเพื่อนที่เรียนพร้อมๆ กันมาตั้ง 4 ปี ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องนี้ เราเลยไว้วางใจให้เค้าเป็นคนเก็บเงินและให้สื่อสารกับร้านรับทำเสื้อไปเลย นับต่อจากนั้นก็เริ่มมีคนแลดูว่าเพื่อนคนนี้เพราะอะไรเปลี่ยนกระเป๋าบ่อยจัง ทำไมไปเดินทางบ่อยมาก กินแต่อาหารไฮโซตลอด แต่เราไม่ได้เอาใจใส่มากนัก แต่มันเริ่มผิดสังเกตตอนที่ทางร้านรับทำเสื้อติดต่อมาหาเราว่ายังได้ค่ามัดจำเสื้อไม่ครบ เราก็ตื่นตกใจบอกว่าจะไปติดตามให้ เรารีบโทรไปตามที่เพื่อนคนนี้เขาก็บอกว่าไม่มีปัญหาเดี๋ยวไปจัดการกับที่ร้านรับทำเสื้อให้ เราก็ไม่สงสัยว่าเพื่อนจะทุจริตก็เลยไม่ได้เข้าไปยุ่งเพราะนับว่าให้เกียรติเพื่อนด้วย แต่วันข้างหลังเราก็ย่องโทรไปถามข่าวที่ร้านรับทำเสื้อเค้าบอกว่าได้เงินมัดจำครบแล้ว เค้าก็เลยเริ่มผลิต จวนถึงวันเปิดเทอม 2 แล้ว ทางร้านติดต่อมาตามว่าเสื้อเรียบร้อยแล้วให้นำเงินส่วนที่เหลือ 50,000 บาทไปชำระ เราก็ติดต่อตามเพื่อนคนนี้แต่เค้าบอกว่ายุ่งๆเดี๋ยวจะไปดำเนินการให้ ผ่านไปอีก 2 วันทางร้านก็บอกว่าโทรหาเพื่อนเราไม่ติด ไม่มีคนรับ และยังไม่เข้ามาชำระค่าเสื้อ เราก็ขวนขวายโทรศัพท์แต่ติดต่อไม่ได้จนเราเริ่มวุ่นวายใจ เนื่องจากเราเป็นคนรับผิดชอบประเด็นรับทำเสื้อคณะตรงนี้ เราเริ่มร้อนใจว่าเพื่อนๆจะคิดว่าเราเชิด และเราก็ไม่มีเงินที่จะไปชำระเอง เราเสียใจและหาทางออกไม่ได้ จนผลสุดท้ายเราก็ตกลงใจเดินไปลาออกกับอาจารย์ที่ปรึกษาและชี้แจงเรื่องให้ฟัง อาจารย์ก็ใจหายใจคว่ำมากไม่ให้เราออก หาทางไปที่พักอาศัยเพื่อนคนนี้ เหมือนกับเคราะห์ดีเข้าข้างเราเพื่อนคนนี้อยู่บ้านและรับกับเราและอาจารย์ว่าเอาเงินไปใช้หมดสิ้นแล้ว ไม่มีไปจ่ายค่าเสื้อ เลยไม่ไปเรียนและหลบหนีมาอยู่ที่พัก เราบอกเพื่อนว่าเขาเกือบจะทำเอาเราเรียนไม่จบ เขาก็ขอโทษขอโพยและเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ อาจารย์เลยบอกให้เอาเงินส่วนอื่นไปจ่ายค่าเสื้อก่อนและให้เพื่อนคนนี้ไปปฏิบัติงานใช้หนี้กับคณะเอง เราเลยตั้งใจจะบ่งบอกกับเพื่อนๆว่าหากว่าสัญญาจะกระทำการอะไรแล้ว ไม่ควรไปให้คนอื่นดำเนินต่อ เรื่องเล็กน้อยจะกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้เลย
หน้า:
[1]